Gözlerim sevgiyle doldu birden, kalbim yumuşadı.. Karşımda bana sevgiyle bakan iki kara göz.. İçi gülen, bana bakınca parlayan.. Ve düşündüm sonra; Neydim ben? Kimdim? Layık mıydım bu sevgiye?
Eskiden neden ben diye o kadar çok sorardım ki.. Neden.. Neden... Hep canım yandığında ama, hep içim acıdığında, gözümden yaşlar süzüldüğünde sordum. Neden?...
Sevildiğimde sormadım mesela, saçlarım sevgiyle okşanırken, şefkatle ellerim tutulurken sormadım.. Yüzüm bir kez gülsün diye karşımda komiklikler yapan adama bakıp kahkaha atarken sormadım.
Aslında insanım işte. Şükretmeyi bile bilmiyorum. Elimdekilerin kıymetini belki de bilmiyorum. İnsanım ne de olsa..
Şimdi başını kaldır ve yanındakilere bir bak, kim seninle? Kim sana destek? Omzunu kime dayamışsın? Kim iyi gününde yanında, kötü günlerinde kim kayıplarda.. Bakarsan anlarsın. Biraz derin bakarsan farkedersin. Sakın dönüp bakma arkana, dönersen adım atamaz, takılır kalırsın. Çünkü adım atmaktır yaşamak, yürümektir.
Ve ben, ne zaman adım atamasam o iki kara gözü düşünüyorum, içim ne zaman öfkeyle dolsa o parlayan gözlere bakıyorum. Yıkıntılarımın arasındaki tek umuduma...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder